Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości

Bardzo ładne, miłe i przyjemne, ale jednocześnie smutne i wzruszające historie miłości dorosłych ludzi. Historie ostatnich miłości. Słuchałam w audiobooku, więc za bardzo nie mogłam wczuć się w niektóre opowiastki, rozpraszała mnie lektorka. Ale gdybym czytała, a pewnością skończyłoby się łzami. Cóż można powiedzieć, razem można zrobić wszystko. 💜

Bardzo ładne, miłe i przyjemne, ale jednocześnie smutne i wzruszające historie miłości dorosłych ludzi. Historie ostatnich miłości. Słuchałam w audiobooku, więc za bardzo nie mogłam wczuć się w niektóre opowiastki, rozpraszała mnie lektorka. Ale gdybym czytała, a pewnością skończyłoby się łzami. Cóż można powiedzieć, razem można zrobić wszystko. 💜

Reportaże dobrze napisane, okazały się jednak być czymś innym niż zakładałam. Są to raczej niesztampowe (rzec można: osobliwe) i na ogół smutne historie miłosne, niekiedy wywołujące u mnie swego rodzaju dyskomfort (ale możliwe, że o to właśnie chodziło). Spodziewałam się natomiast - chyba na podstawie tytułu i podtytułu oraz przeczytanych recenzji - że będą to pokrzepiające, optymistyczne opowieści o szczęśliwych związkach seniorów, którym udało się na stare lata stworzyć dobrze funkcjonującą relację. Pełny tytuł brzmi: "Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości", podczas gdy niektóre przedstawione związki trwały sporo lat i trwają nadal, niektóre nie dotyczyły wcale osób starszych, lecz w średnim wieku, niektóre miłości były raczej nieszczęśliwe, a czasem... ciężko określić. Oczywiście trudno obwiniać autorkę za to, że czytelniczka pomyłkowo nastawiła się na coś innego (może należałoby po prostu zmodyfikować tytuł?). Czyta się całkiem dobrze, a niesztampowość historii aż się prosi, by ją uznać za zaletę.

Osobiście wolałam te pozytywne historie, pokazujące, że na emeryturze czy w dojrzałym wieku można stworzyć udaną relację, niż te smutne czy "niekomfortowe". Tak czy owak, nie do końca się zachwyciłam, lecz uważam, że ten niekonwencjonalny zbiorek jak najbardziej może się komuś spodobać - choćby dlatego, że pokazuje, że miłość niejedno ma imię.

PS. Dużym plusem jest posłowie, z którego dowiadujemy się o późniejszych losach niektórych bohaterów.

Reportaże dobrze napisane, okazały się jednak być czymś innym niż zakładałam. Są to raczej niesztampowe (rzec można: osobliwe) i na ogół smutne historie miłosne, niekiedy wywołujące u mnie swego rodzaju dyskomfort (ale możliwe, że o to właśnie chodziło). Spodziewałam się natomiast - chyba na podstawie tytułu i podtytułu oraz przeczytanych recenzji - że będą to...

3.5 GWIAZDKI
To były naprawdę kochane i jednocześnie smutne opowieści. Chciałabym jednak od tej książki trochę więcej, ponieważ w niektórych momentach brakowało mi czegoś, chociaż nie potrafię określić czego. Bardzo przyjemnie słuchało mi się tego audiobooka, chociaż myślę, że szybko o nim zapomnę. Poliamoryczna relacja na zawsze w moim sercu. <3

3.5 GWIAZDKI
To były naprawdę kochane i jednocześnie smutne opowieści. Chciałabym jednak od tej książki trochę więcej, ponieważ w niektórych momentach brakowało mi czegoś, chociaż nie potrafię określić czego. Bardzo przyjemnie słuchało mi się tego audiobooka, chociaż myślę, że szybko o nim zapomnę. Poliamoryczna relacja na zawsze w moim sercu. <3

Krótkie, czasami zabawne, czasami wzruszające historie późnych miłości. Nie będzie to mój ulubiony reportaż, ale będę go miło wspominać.

Krótkie, czasami zabawne, czasami wzruszające historie późnych miłości. Nie będzie to mój ulubiony reportaż, ale będę go miło wspominać.

Piękne i wzruszające historie może nie tych pierwszych, ale na pewno ostatnich miłości.
Reportaże autorki zgromadzone w książce są aż nadto realistyczne i zawierają nie tyle ciekawe historie co i piękne cytaty, koło których nie można przejść obojętnie (przynajmniej ja nie mogę ;)):
„Póty ktoś na nas patrzy z czułością, póty istniejemy.”
„(…) Myśmy mieli czterdzieści lat bez siebie i dopiero teraz te cztery wspólne. To jest dziesięć razy więcej nierazem niż razem (…) Żyli krotko i szczęśliwie”.
„Pani spojrzy na ten zagon. Jakie rzodkiewki, jakie ogórki, cukinie. W dobrej glebie, podlewane, rosną zdrowe. Tak samo ze mną. Jestem wreszcie dobrze uziemiony.”
Jedna z piękniejszych książek o miłości jakie czytałam, w swojej prostocie tekstów nie jest sentymentalna i tandetna, ale pociąga za serce, niejednokrotnie się przy niej wzruszyłam

Piękne i wzruszające historie może nie tych pierwszych, ale na pewno ostatnich miłości.
Reportaże autorki zgromadzone w książce są aż nadto realistyczne i zawierają nie tyle ciekawe historie co i piękne cytaty, koło których nie można przejść obojętnie (przynajmniej ja nie mogę ;)):
„Póty ktoś na nas patrzy z czułością, póty istniejemy.”
„(…) Myśmy mieli czterdzieści lat...

Gdy myślę o reportażu, mam przed oczami tekst śmiertelnie poważny, przedmiotowo trudny i rozbudowany.
Gdy myślę o reportażu, to raczej nie liczę na uśmiech i nadzieję. I pewnie tak w większości przypadków jest, ale na szczęście są wyjątki, a oto jeden z nich :

👨‍❤️‍👨KROTKO I SZCZĘŚLIWIE👨‍❤️‍👨

To drugi reportaż autorki, który miałam okazję czytać. Drugi, który mnie zachwycił, chociaż nie chciałam początkowo po niego sięgać, bo boje się jakie emocje wywoła we mnie czytanie o starości.
Tutaj zastałam spore zaskoczenie, trochę przestawiające moje myślenie o życiu, wieku emerytalnym i miłości. Większość bohaterów książki nie była rozpieszczona przez starość, dotykały ich choroby, niepełnosprawności, opuszczenie i samotność, nic innego jak autentyczność życia osoby starszej. Natomiast tak samo autorka tekst, jak i bohaterowie swoje życie, brali , potem obracali tak, żeby na wierzchu była nadzieja, miłość i wszystko, co w tym życiu dobre , chociażby tego było niewiele.
Myślę, że techniczne to jest świetny reportaż, a literacko to historia, która z czytelnikiem zostanie w taki sposób, że będzie mógł uśmiechać się do niej w myślach.

📝OPIS📝
Agata Romaniuk robi miłość na nowo. Nie jest to uczucie serialowe z idealnym partnerami, ani to z romansów opiewające w wyszukane słowa... takie przyziemne, niedoskonałe, często niedołężne, bo przychodzi zbyt późno by cieszyć się komfortem pełnej fizyczności, lecz nadmiar jest prawdziwe.
11 opowiadań o miłościach, które przyszły później lub ich realizacja była bardzo odroczona. Na koniec każdej historii autorka zamieszcza esencjonalne zdjęcie, dopełniające całości i nijako urzeczywistniające opowieść w głowie czytającego..

🙋🏻‍♂️DLA KOGO🙋🏼‍♀️
Polecam szczególnie tym, którzy chcą trochę naturalnie pokolorować swoje wyobrażenie o starości.


Magda

Gdy myślę o reportażu, mam przed oczami tekst śmiertelnie poważny, przedmiotowo trudny i rozbudowany.
Gdy myślę o reportażu, to raczej nie liczę na uśmiech i nadzieję. I pewnie tak w większości przypadków jest, ale na szczęście są wyjątki, a oto jeden z nich :

👨‍❤️‍👨KROTKO I SZCZĘŚLIWIE👨‍❤️‍👨

To drugi reportaż autorki, który miałam okazję czytać. Drugi, który mnie...

Niesamowici są ludzie.
I niesamowite historie pomiędzy nimi.
Dawno nie byłam tak mocno zauroczona reportażem.

Zachwycająca książka. Głęboko porusza serce i zalewa je ciepłem. 💚💛🧡🤎❤️💜💙🩵🩷
Historie późnych miłości ujmują prostotą i świetnym językiem. Polecam, bo to niebanalny i zaskakujący reportaż.

Niesamowici są ludzie.
I niesamowite historie pomiędzy nimi.
Dawno nie byłam tak mocno zauroczona reportażem.

Zachwycająca książka. Głęboko porusza serce i zalewa je ciepłem. 💚💛🧡🤎❤️💜💙🩵🩷
Historie późnych miłości ujmują prostotą i świetnym językiem. Polecam, bo to niebanalny i zaskakujący reportaż.

Piękne historie ubrane w proste słowa. Warta przeczytania.

Piękne historie ubrane w proste słowa. Warta przeczytania.

Ksiazka jest genialna. Niesamowita. Wywołuje wiele różnych emocji. Od tych miłych do tych smutnych. Pokazuje co jest najważniejsze w życiu.

Ksiazka jest genialna. Niesamowita. Wywołuje wiele różnych emocji. Od tych miłych do tych smutnych. Pokazuje co jest najważniejsze w życiu.

Książkę czyta się bardzo szybko, jedne opowieści są bardziej szczęśliwe inne bardziej smutne. Ale całość daję ciepłeko na serduszku, nadzieję i że nawet na starsze lata można się jeszcze zakochać.

Książkę czyta się bardzo szybko, jedne opowieści są bardziej szczęśliwe inne bardziej smutne. Ale całość daję ciepłeko na serduszku, nadzieję i że nawet na starsze lata można się jeszcze zakochać.